Bez pszczół ludzkość zginie. Jest to fakt potwierdzony naukowo. Praca jaką wykonują te malutkie owady jest niesamowita. W obecnych czasach są one jednak w bardzo trudnym położeniu. Monokulturowe uprawy, zanieczyszczenie środowiska, opryski oraz coraz mniejsza ilość kwiatów sprawiają, że życie pszczół nie jest łatwe. Wszystkich czynników wpływających negatywnie na te owady nie jesteśmy w stanie wyeliminować, ale możemy im pomóc poprzez dostarczenie większej ilości pożywienia. Wystarczy posadzić w ogrodzie dużą ilość roślin miododajnych.

10 najbardziej miododajnych gatunków:

1. Żmijowiec

To roślina dwuletnia o bardzo dużej miododajności. Młode kwiaty mają czerwoną barwę , następnie przebarwiają się na niebiesko. Mają kształt dzwoneczków. Żmijowiec kwitnie od czerwca do października. Maksymalnie dorasta do 90 cm wysokości. Ma grubą, wyprostowaną łodygę pokrytą kutnerem. Posiada dość długie, szorstkie liście nieco przypominające te występujące u szałwii.

Uprawa żmijowca

Najlepiej sadzić go na stanowiskach w pełnym słońcu. Lubi suche, przepuszczalne i dość ubogie gleby. W ciężkim gliniastym podłożu słabiej kwitnie i rośnie wolniej. Uprawiając żmijowiec nie musimy przejmować się odczynem gleby, ponieważ ma on bardzo szeroki zakres tolerancji na ten czynnik. Jedynym zabiegiem pielęgnacyjnym jaki musimy wykonać, to delikatne przycięcie pędów tuż po przekwitnięciu(kilka centymetrów od góry).

2. Lawenda wąskolistna

Jest krzewinką dorastającą do 50 cm wysokości i podobnej średnicy. Kwitnienie rozpoczyna w połowie czerwca, a kończy pod koniec września. Kwiatostany w zależności od odmiany mają różne odcienie fioletu. Liście są dość wąskie, podłużne i pokryte kutnerem. Lawenda wąskolistna ma zwarty pokrój. Pachnące są zarówno kwiaty jak i liście. Jest bardzo miododajna.

Uprawa lawendy wąskolistnej

Najważniejsze dla lawendy jest stanowisko słoneczne. Posadzona w takim miejscu rośnie szybko, przybiera zwarty pokrój i nie choruje. Preferuje przepuszczalne, piaszczyste gleby o odczynie zasadowym. Jest bardzo odporna na suszę. Podlewania wymagają w zasadzie tylko młode sadzonki w pierwszym roku uprawy. Jeśli chodzi o nawożenie to wystarczy jej jedna niewielka dawka nawozu wieloskładnikowego zastosowana na wiosnę. Bardzo ważnym zabiegiem jest przycinanie- można je wykonać wczesną jesienią lub wiosną. Przycinamy przekwitnięte kwiatostany oraz 2-3 cm pędów wraz z liśćmi.

3. Przegorzan pospolity

Jest byliną dorastającą do 100 cm wysokości. Rośnie szybko. Jest masywną rośliną o grubych pędach. Liście i łodygi przegorzanu są pokryte włoskami. Przegorzan rozpoczyna kwitnienie w lipcu. Wypuszcza fioletowo-niebieskie kwiatostany wabiące pszczoły i inne pożyteczne owady. Mają one charakterystyczny kulisty kształt. Sprawiają wrażenie jakby były zbudowane z kolców. Świetnie nadają się do suchych bukietów.

Uprawa przegorzanu pospolitego

Jest to bylina stanowisk suchych i słonecznych. I właśnie takie miejsce należy jej zapewnić w ogrodzie. Gleba może być piaszczysta, niezbyt żyzna. Musi być dobrze zdrenowana, aby nie występował zastój wody. Przegorzan jest odporny na suszę- podlewamy jedynie młode sadzonki przez kilka tygodni po posadzeniu. Lubi gleby zasadowe- zastosujmy więc nawóz wapniowo-magnezowy. Opisywana bylina jest w pełni mrozoodporna.

4. Facelia błękitna

Jest rośliną jednoroczną, jednak łatwo się rozsiewa i w kolejnym sezonie możemy liczyć na jeszcze większą ilość roślin. Dorasta do niecałego metra wysokości. Tworzy silne, masywne kępy o grubych łodygach. Liście facelii błękitnej mają jasnozieloną barwę. Są pierzaste, z powcinanymi krawędziami i pokryte kutnerem. Opisywana roślina rozpoczyna kwitnienie w czerwcu. Wypuszcza duże, dzwonkowate kwiaty o jasnoniebieskim kolorze. Są one bardzo miododajne.

Uprawa facelii błękitnej

Dobrze rośnie na słabych i przepuszczalnych glebach. Radzi sobie także w cięższym, gliniastym podłożu. Ważne, aby wybrać dla niej miejsce o silnym nasłonecznieniu. Facelię wysiewamy w kwietniu wprost do gruntu. Nie wymaga przycinania i nawożenia.

5. Lebiodka pospolita- oregano

Popularna przyprawa. Jest wieloletnią byliną dorastającą do 60 cm wysokości i podobnej średnicy. Rozrasta się kłączami. Posiada jajowate liście o bardzo silnym zapachu. W czerwcu na pędach zaczynają pojawiać się kwiatostany. Mają one fioletowo-różową barwę. Lebiodka pospolita kończy kwitnienie w październiku. Widzimy więc, że jest pokarmem dla pszczół przez bardzo długi okres czasu.

Uprawa oregano

Jak większość ziół preferuje stanowisko w pełnym słońcu oraz lekką, przepuszczalną glebę. Powinna mieć ona odczyn zasadowy. Oregano jest bardzo wytrzymałe na suszę. Wymaga podlewania tylko przez kilka pierwszych tygodni po posadzeniu. Nie jest żarłoczne- wystarczy mu jedna niewielka, wiosenna dawka nawozu. Dobrze zimuje i nie wymaga okrycia.

6. Jeżówka purpurowa

Jest byliną dorastającą do ponad 100 cm wysokości. Rozrasta się za pomocą kłączy, jednak nie jest ekspansywna i nie wymaga stosowania ograniczników. Jej liście mają zielony kolor, są podłużne, dość szorstkie w dotyku i omszone. Pod koniec czerwca jeżówka rozpoczyna kwitnienie. Na jednym pędzie kwiatowym pojawia się jeden duży kwiatostan- jego średnica przekracza 10 cm. Płatki mają fioletową barwę i bardzo ładnie współgrają z brązowym środkiem.

Uprawa jeżówki purpurowej

Najważniejsze dla niej jest stanowisko w pełnym słońcu oraz przepuszczalna, umiarkowanie wilgotna gleba. W takich warunkach będzie szybko się rozrastać i obficie kwitnąć. Na wiosnę jeżówkę purpurową możemy możemy zasilić niewielką dawką nawozu mineralnego wieloskładnikowego. Jest w pełni mrozoodporna i nie wymaga okrycia na zimę. Ma bardzo wysoką miododajność.

7. Kocimiętka Faassena

Wysoce miododajna bylina dorastająca do wysokości nieco przekraczającej 50 cm. Jej średnica po kilku latach może osiągnąć 60-70 cm. Tworzy kępy o wzniesionych pędach zakończonych długimi kłosowatymi kwiatostanami o niebiesko-fioletowej barwie. Zarówno kwiaty jak i liście charakteryzują się specyficznym zapachem. Kocimiętka Faassena kwitnie od czerwca do września.

Uprawa kocimiętki Faassena

Najlepiej sadzić ją na stanowisku słonecznym. Za takie miejsce odwdzięczy się ogromną ilością kwiatów. Odpowiednia dla niej będzie typowa gleba ogrodowa. Nie może być ona jednak zbyt piaszczysta i sucha ani okresowo zalewana. Opisywana bylina ma szeroki zakres tolerancji jeśli chodzi o odczyn podłoża. Wymaga przycinania. Po pierwszym kwitnieniu skracamy jej pędy o kilka cm. Pobudzi ją to do kolejnego kwitnienia. Późną jesienią lub wczesną wiosną ścinamy całą roślinę na wysokość kilku centymetrów od ziemi.

8. Nostrzyk biały

Jest jednoroczną rośliną z rodziny bobowatych. W sprzyjających warunkach może dorosnąć do 100 cm wysokości. Jego liście są złożone z trzech mniejszych listków. Mają one lancetowaty kształt i są delikatnie ząbkowane. W lipcu na pędach zaczynają pojawiać się kwiaty. Mają one groniastą budowę i biały kolor. Nostrzyk biały kwitnie do października. Nie wymaga specjalnych zabiegów pielęgnacyjnych. Jego kwiaty są chętnie odwiedzane przez pszczoły i inne pożyteczne owady.

Uprawa nostrzyka białego

Najlepiej czuje się na stanowisku słonecznym. Nie ma specjalnych wymagań co do gleby. Urośnie nawet w słabym, suchym i piaszczystym podłożu. Ważne jednak, aby nie było ono zakwaszone. Jeśli podejrzewamy, że może być kwaśne to zastosujmy nawóz wapniowo- magnezowy, aby je zobojętnić. Możemy także zastosować wczesnym latem niewielką dawkę nawozu mineralnego wieloskładnikowego, aby przyspieszyć wzrost naszej rośliny miododajnej. Nostrzyk biały najczęściej uprawia się z nasion. Wysiewa się je wczesną wiosną.

9. Lipa drobnolistna

Jest dużym, bardzo miododajnym drzewem dorastającym do 20m wysokości. Tworzy bardzo szeroką koronę. Poznamy ją po charakterystycznych sercowatych liściach, które jesienią przebarwiają się na intensywnie żółty kolor. Lipa drobnolistna kwitnie w czerwcu i lipcu. Jest wtedy cała obsypana żółtymi, drobnymi kwiatkami. W słoneczny dzień w pobliżu lipy słychać głośny brzęk pszczół, które korzystają z jej miododajnych kwiatów.

Uprawa lipy drobnolistnej

Dobrze będzie czuła się zarówno w słońcu, jak i półcieniu. W cieniu kwitnie słabo, a jej pędy stają się wiotkie. Urośnie praktycznie na każdej glebie. Ważne jednak, aby nie była ona okresowo zalewana. Jest odporna na zanieczyszczenia środowiska- często sadzi się ją przy drogach. Bardzo dobrze znosi cięcie. Jest w pełni mrozoodporna.

10. Mikołajek płaskolistny

Jest byliną dorastającą do 50 cm. Pochodzi z rodziny selerowatych. Tworzy zwarte kępy. Składają się one z dużych, intensywnie zielonych liści. Są osadzone na dość długich ogonkach liściowych. Najstarsze liście dotykają ziemi, a młode wyrastają pionowo. Mikołajek płaskolistny rozpoczyna kwitnienie w lipcu. Na grubych pędach kwiatowych pojawiają się wtedy kuliste kwiatostany, o niebieskiej barwie. Są bardzo miododajne.

Uprawa mikołajka płaskolistnego

Należy sadzić go w pełnym słońcu. Lubi gleby lekkie i przepuszczalne o zasadowym odczynie. Warto więc po posadzeniu zastosować nawóz wapniowo-magnezowy, który odkwasi glebę. Mikołajka nawozimy wiosną nawozem mineralnym wieloskładnikowym lub obornikiem granulowanym. Ma dobrą mrozoodporność i nie musi być okrywany na zimę. Na wiosnę przycinamy jedynie suche liście/